ประวัติวันวาเลนไทน์ (Valentine’s Day)

ว่ากันว่า “เทศกาลวันวาเลนไทน์” (Valentine’s Day) เริ่มมีขึ้นเมื่อครั้งที่ยุคจักรวรรดิโรมันเรืองอำนาจ ขณะนั้น วันที่ 14 กุมภาพันธ์ในทุกๆ ปี ในวันนั้นถูกจัดให้เป็นวันหยุดเพื่อเป็นเกียรติแก่เทพเจ้าจูโนผู้เป็นจักรพรรดินีแห่งเทพเจ้าโรมัน อีกทั้งยังทรงเป็นเทพเจ้าแห่งอิสตรีเพศ

โดยกำหนดให้วันที่ 15 กุมภาพันธ์ ซึ่งเป็นวันอภิเษกสมรสของพระองค์ เป็นวันเริ่มต้นเทศกาลการเฉลิมฉลองแห่งลูกเพอร์คาร์เลีย เป็นวันเริ่มต้นงานเลี้ยงของเด็กหนุ่มและเด็กสาวในยุคนั้น

พระองค์ได้ทรงตระหนักว่าเหตุที่ชายหนุ่มส่วนมากไม่ประสงค์จะเข้าร่วมกองทัพ เนื่องมากจากว่าชายหนุ่มเหล่านั้นไม่อยากพลัดพรากจากคนที่รักและครอบครัวไป

จักรพรรดิคลอดิอัสที่ 2 จึงทรงมีคำสั่งห้ามไม่ให้จัดพิธีหมั้นและแต่งงานขึ้นในกรุงโรมโดยเด็ดขาด ด้วยคำสั่งนั้นทำให้ประชาชนเกิดความทุกข์ใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

ด้วยความปราถนาดีของวาเลนไทน์ที่มีต่อคู่รักที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้เองทำให้เขาต้องถูกจับคุมขัง ซึ่งในระหว่างที่เซนต์วาเลนไทน์ต้องถูกจองจำเป็นนักโทษ เขาก็ยังคงส่งคำอวยพรวาเลนไทน์ออกไปอย่างต่อเนื่อง

ในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 270 ณ กรุงโรม โดยจูเลียได้ปลูกต้นอามันต์ หรือต้นอัลมอนด์สีชมพูไว้ใกล้ๆ กับหลุมของวาเลนตินัส หรือเซนต์วาเลนไทน์ผู้เป็นที่รักของเธอ ทุกวันนี้ ต้นอามันต์สีชมพู (หรือ อัลมอลต์สีชมพู) ก็ได้กลายเป็นตัวแทนแห่งความรักนิรันดรและมิตรภาพอันสวยงามนับแต่นั้นมาจนถึงปัจจุบัน

ถึงแม้ว่าเรื่องราวความเป็นจริงของประวัติวันวาเลนไทน์จะเป็นเรื่องเล่าที่เลวร้าย แต่นั่นก็สะท้อนให้เห็นถึงความรัก ความเมตตา ความกล้าหาญ และได้กลายเป็นเครื่องหมายของความรักสุดโรแมนติค

ทำให้ในช่วงยุคกลางของจักรวรรดินั้นเซนต์วาเลนไทน์จึงกลายเป็นนักบุญที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประเทศอังกฤษและฝรั่งเศส